Ամուսինս հեռացավ ինձանից ու երեխաներից պատճառաբանելով, որ հոգնել է բարդակից ու երեխաների աղմուկից․․․ Բայց մի կարևոր բան կա, որ պիտի ասեմ
-Էլ ուժ չունեմ, գնում եմ․․․ —վերջերս ասաց ամուսինս, — չեմ ուզում աշխատ անքից հետո վերադա ռնալ այս տուն։
Գալիս եմ, իսկ այստեղ ամեն ինչ նույնն է, երբեք ոչինչ չի փոխվում։ Սարսափելի բարդակ, ոտք դնելու տեղ չկա․ ամենուր խաղալիքներ են, կեղտ ու գետնին ընկած ուտելիք։ Խոհանոցում միշտ կեղտոտ ափսեներ են, սառնարանը՝ դատարկ, էլ չեմ դիմանում։
Որոշում եմ կայացրել․ դեռ մի ժամանակ կապրեմ ծնողներիս հետ։ Իսկ եթե ոչինչ չփոխվի, կբաժան վեմ, որովհետև բար դակի մեջ ապրելն ահնար է։Ունեմ 1,5 տարեկան որդի։
Ամուսինս շատ է աշխատում, իսկ ես դեկրետում եմ։ Հա, վատ տնային տն տեսուհի եմ։ Իրերը այս ու այն կողմ են ընկած, ափսեները կարող եմ մի քանի ժամ հետո լվանալ։
Երբ երեխա չունեինք, էլի ստաց վում էր քիչ թե շատ տանը մաքրություն պահպանել։ Ես ու ամուսինս հան գստյան օրերին միասին հավա քում ու լվանում էինք ամեն ինչ։
Այդ ժամանակ շատ ավելի լավ հարաբերություններ ունեինք, միմյանց լսում ու հասկանում էինք։Այն ժամա նակ կարող էինք մեզ ա-մեն ինչ թույլ տալ, բայց երբ ծն վեց որդիս, շատ բան փովեց։
Իրերը շատա ցան, և ստիպվ ած եղանք ևս մի պահա րան ավելաց նել առանց այն էլ փոքր սենյակում։ Հիմա միջանցքում տեղաշարժվելու տեղ չկա, քանի որ մանկասայլակ ու հեծանիվ է ավելացել։
Երեխան անդադար ուշադրություն է պահանջում, չափազանց հետաքրքրասեր է, չեմ կարող նույն իսկ 5 րոպեով միայնակ թողնել, ու այդ պատճառով էլ հաճախ նույնիսկ ափսեները չեմ կարողանում լվանալ կամ միացնել լվացքի մեքենան։
Ամուսինս իմ դեկրետ գնալու առաջին օրը հայտնեց, որ այլևս տան գործեր չի անելու, որով հետև անարդար է․ ինչու պիտի ինքը աշխա տի, իսկ ես ոչ, բայց միա-սին կիսենք կենցաղային պարտականությունները։
Եթե մենք ապրում ենք 1 սենյականոց բնակա րանում, ու ես ամբողջ օրը տանն եմ՝ փոքր երե խայի հետ, ով անդադար խաղալիքնե-րով է խաղում, բացում դար ակները ու ձեռքի մի շարժո ւմով ամեն ինչ լցնում հատա կին, թխվածքաբլիթ է ուտում և կեսը փշրում սենյակով մեկ․․․
ես ինչպե՞ս պահպանեմ անթերի մաքրություն։Ցավալին այն է, որ ինձ չի աջակցում նույնիսկ հարա զատ մայրս։
-Դու մանկուց էլ այդպիսինն ես եղել։ Քրոջդ սենյակը մաքրությունից փայլում էր, իսկ քոնը․․․ Հիմա էլ նույնն է։
Իսկ ես չեմ կարողանում հաշտվել ամուսնուս որոշման հետ, ու ինձ արդեն թվում է, որ եթե նա հետ գա, ես այլևս չեմ ցանկանա նրան հետ ընդունել։
Եթե հավանեցիք այս գրառումը կիսվեք Ձեր ընկերների հետ
