Սկեսրայրիս պատճառով չեմ կարողանում ինձ հետևեմ, չեմ հասկանում էս, ո՞ր դարնա
Ամուսանցել, եկել եմ բանտ։ Չեմ հասկանում էս մարդիկ ո՞ր դարում են ապրում։ Սկեսրայրս չի թողում մանիկյուր քսեմ հասկանում ե՞ք, ու դա ամենաչնչին բաննա։
Շորիկները պիտի ծնկից կարճ չլինեն, մազերը թափած չլինեն, եղունգները քսած չլինեն։ Ահավորա էլ չեմ դիմանում։ Էն ժամանակ, որ նոր էինք ծանոթացել սենց չէին, նորմալ մարդու տպավորություն էին թողել։
Բայց փաստորեն ճիշտ են ասում առաջին տպավորությունը խաբուսիկա։
Հարս գալուս առաջին օրվանից էդ օրենքները ասեցին։ Ամուսնուս էլ ասում եմ, ասումա դե եթե պապան տենցա ասում, ուրեմն մի բան գիտի։
Չեմ ճանաչում իրանց, ես էս մարդկանց հետ չեմ շփվել, ես, որ իմանայի էսպեսա լինելու չէի ամուսնանա։
Ինչքան էլ սիրեմ, մեկա չեմ պատրաստվում ինձ զոհեմ։
