Ինչ ամուսնացել եմ, մի օր հանգիստ չեմ ապրել։ Կնիկս անընդհատ պահանջում ու պահանջում էր։ Իրա ուշք ու միտքը իրա ուզածներն առնելն էր։
Էդ հերիք չի, ահավոր խանդոտ էր։ Ինձ թվում էր, որ արդեն հոգեբանի կարիք ուներ։ Ամեն արածիս կասկածանքով էր նայում։ Ուր գնում էի զանգում էր ու կյանքս ուտում էի, որ մի զանգին չէի պատասխանում։
Չեք պատկերացնի, թե ոնց էի հոգնել։ Ես տղամարդ եմ ու կնոջ հոգատարության կարիք ունեի, ուզում էի գործից տուն գնայի ու ինձ ժպիտով ու մի աման տաք ճաշով դիմավորեին։
Ինձ հասկացող, թիկունք լինող կին էր պետք։ Ամեն ձև խոսացել եմ հետը, ուզեցել եմ բացատրեմ, բայց ինքը ուղեղն անջատում էր ու գնում։ Ինքն էր ինձ հեռվացնում իրանից։
Ուշք ու միտքն էն էր, որ ինձ չեղած սիրուհուս հետ բռնացներ։ Արդեն մտածում էի, որ դիտմամբ էր անում ու ուզում էր էդ բաժանվելու համար որպես պատճառ օգտագործեր։
Էնքան արեց, որ ես էլ սառեցի։ Գործից հետո տուն չէի ուզում գնայի, արդեն մեկ էր, որ կասկածներ կառաջացնեի իրա մոտ։ Մի օր էլ քարտուղարուհիս վիճակս տեսավ ու ինձ կանչեց իրա տուն։ Միայնակ կին էր, սիրուն, հոգատար։
Ու դրանից հետո իրա տուն իմ այցերը հաճախակիացան։ Սիրուհիս դարձավ ու էլ տուն գնալու, ընտանիքիս մասին չէի մտածում։ Մանավանդ, որ երեխաներ էլ չունեի։
Բայց կնիկս էդքանն իմացավ ու էկավ իմ գործի տեղ։ Հարձակվել էր քաևտուղարուհուս վրա, անպատվել, օֆիսից դուրս հանել։ Խեղճն էլ ինձ չէր ասել։
Աշխատողներիս մոտ ինձ էլ խայտառակ արեց։ Իրան դրել էր սրբի տեղ, իբր իրա պատճառով չսկսվեց էդ ամեն ինչը։ Մի կերպ բաժանման համար ստորագրեց ու ազատվեցի դրանից։
Հիմա փորձումա երբեք էլ չէղած ընտանիքը հետ բերի, բայց չգիտի, որ ամենավերջին մարդնա, որ ուզում եմ երեսը տենամ
