Sաsիկիս մաhից հեsո ողջ ընsանիքն անhամբեր uպասում էր կsակի բացմանը, բայց երբ փասsաբանը կարդաց այն, բոլորը ցնց վեցին. Այնտեղ գրված էր հեsևյալը

POSITIV

Տատիկիս մահից հետո ողջ ընտանիքն անհամբեր սպասում էր կտակի բացմանը, բայց երբ փաստաբանը կարդաց այն, բոլորը ցնցվեցին, իսկ ես չգիտեի ծիծաղել, թե լաց լինել

Տատիկս՝ Վալենտինա Պետրովնան, միշտ ինձ ավելի լավ էր վերաբերվում, քան իր մյուս թոռները։ Ես միշտ նրա կողքին եմ եղել, որքան հիշում եմ։Երբ մեծացա, շարունակում էի վազել տատիկիս մոտ՝ իմանալու, թե ինչպես է նա։ Բայց մի օր նա իրեն վատ էր զգում։Տատիկը փակ աչքերով պառկած էր մ ահճակալին։

Հեռախոսը վերցրի ու շտ ապօգնություն կանչեցի։ Դրանով ես փրկեցի նրա կյանքը, ինչպես հետագայում ասաց բժ իշկը։ Այդ ժամանակվանից ես ու տատիկս ավելի մտերմացանք: Ես նրա հետ խոսում էի իմ բոլոր գաղտնի երազանքների մասին։

Նույնիսկ ինչպիսի կին եմ սիրում։ Մայրիկը չէր հասկանում նման ընկերակցությունը, նա անընդհատ նախատում էր ինձ, որպեսզի ես չվազեմ Վալենտինա Պետրովնայի մոտ։ Երբ ես տասնութ տարեկան էի, պատահաբար հայտնաբերեցի փաստաթղթեր, որոնք ասում էին, որ ես այլ հայր ունեմ:

Ես չէի հավատում: Բայց երբ մտածեցի այդ մասին, հիշեցի, որ հայրս ինձ երբեք չի սիրել, ինչպես իմ մյուս եղբայրներին: Նշանակում է տատիկը նույնպես իմ հարազատ տատիկը չէ:Նա հայրիկի մայրն է: Ես լրիվ շփոթվեցի ու ամեն ինչ հասկանալու համար գնացի տատիկիս մոտ։

Նա հաստատեց, որ ես իրոք իր թոռը չեմ, բայց ավելացրեց, որ ինձ ամենից շատ է սիրում։ Ես հավատում էի նրան, քանի որ նա նույնպես շատ թանկ էր ինձ համար։ Դպրոցից հետո գնացի բանակ ծառայելու։ Երբ վերադարձա, հանդիպեցի մի աղջկա, ում հետ շուտով նշանադրվեցին։

Առաջինը, ում հետ ծանոթացրի Լիդային, տատիկն էր: Նա հավանություն տվեց իմ ընտրությանը, և դա ինձ վստահություն տվեց: Մենք սկսեցինք ապրել վարձով բնակարանում։ Ոչ ես, ոչ Լիդան փող չունեինք։ Ուստի որոշեցինք գումար խնայել, միջոցներ հավաքել բնակարան գնելու համար։

Տատիկս հաճախ էր գալիս մեզ հյուր, նա անպայման ինչ-որ նվեր էր բերում Լիդային կամ ինձ, կամ էլ տան համար։ Մայրս ինձ հիշում էր միայն այն ժամանակ, երբ ինչ-որ բանի կարիք ուներ։ Քանի որ ես իմացա ճշմարտությունը հորս մասին, մայրս դադարեց ինձ օգնել։

Նա ասաց, որ ես մեծացել եմ, և նա ունի երկու փոքր տղա, որոնք դեռ խնամքի կարիք ունեն: Ես չեմ վի րավորվել, նա իմ մայրն է: Տատիկի մա հը խորը ցն ցում էր ինձ համար:

Որոշ ժամանակ անց ասացին, որ նոտարը կհայտարարի ժառանգության մասին։ Ինձ էլ էին հրավիրել։ Երբ ծնողներս տեսան, որ եկել եմ, զարմացան. Ուզում էին հետ ուղարկել։ Մայրիկը նույնպես ուրախ չէր, որ ես ներկա եմ։ Երբեմն ես մտածում էի, որ նա ատում է ինձ,

բայց ինչու: Երբ կարդացին կտակը, ես ցն ցվեցի։ Եվ ոչ միայն ես։ Պարզվում է՝ տատիկս բնակարանն ու իր ողջ կարողությունը ինձ էր կտակել: Ես չգիտեի՝ լացե՞լ, թե՞ ծիծաղել։

Հանկարծ ամբողջ ընտանիքը ատ եց ինձ։ Հայրիկը բղավեց, որ այդ ամենը սխալ է, և ինքը բնակարանը կվերցնի դա տարանի միջոցով: Մայրիկը բղավեց, որ ատ ում է ինձ և զղջում է, որ աշխարհ է բերել: Ես ու Լիդան մեզ վատ էինք զգում։ Մեզ սպա ռնացին և պահանջ

եցին, որ բնակարանից հրաժարվենք։ Ինչ-որ պահի ես ուզում էի դա անել, բայց դադարեցի: Դա Վալենտինա Պետրովնայի կամքն էր, ինչո՞ւ հրաժարվեմ։ Մենք դեռ չենք տեղափոխվել բնակարան։

Մեզ թույլ չեն տալիս դա անել։ Ինչ-որ մեկը անընդհատ հերթապահում է, որ ես ներս չմտնեմ։

Bewerten Sie den Artikel
Mit Freunden teilen
Kommentar hinzufügen