Pewien mężczyzna zostawił swoją małą córkę pod opieką matki, aby odejść z nową żoną, a kiedy wrócił dziesięć lat później, był w szoku, odkrywając, że obie zniknęły bez śladu.
Doris Dakkar była samotną matką swojego jedynego syna, odkąd jej mąż odszedł, gdy Nicholas miał siedem lat.
Nie było łatwo, ale Doris pracowała w dwóch miejscach, aby upewnić się, że jej syn niczego nie brakuje.
Wtedy miała trzydzieści lat.
Nigdy nie wyobrażała sobie, że znowu zostanie samotną matką w wieku sześćdziesięciu lat.
Ani że jej własny syn porzuci swoją córkę.
Nigdy nie sądziła, że może aż tak bardzo przypominać ojca.
Nicholas ożenił się z cudowną dziewczyną, Sandrą, ale niestety zmarła, gdy ich córka Paige miała tylko dziewięć lat.
Doris myślała, że jej syn jest samotny i dlatego tak szybko związał się z Donną, zaledwie kilka tygodni po śmierci Sandry, a potem poślubił ją w mniej niż sześć miesięcy.
Doris zauważyła, że Paige, która była szczęśliwym i energicznym dzieckiem, staje się coraz cichsza, ale tłumaczyła to stratą matki.
Wciąż wierzyła, że jej syn to dobry człowiek, ale nie na długo.
Samolubni ludzie nie myślą o szczęściu innych.
Latem, kiedy Paige skończyła dziesięć lat, Nicholas przyszedł i poprosił Doris, by zaopiekowała się jego córką przez trzy tygodnie, ponieważ on i Donna mieli wyjechać na wakacje na Alaskę.
– „Każda para potrzebuje czasu dla siebie, mamo,” powiedział Nicholas.
„A Paige ostatnio stała się trudna… nienawidzi Donny.”
Doris była zaskoczona, ale zgodziła się.
„Dobrze, Nicky,” odpowiedziała.
„Myślę, że przerwa będzie dobra dla was trojga.
Ale jeśli mogę coś zasugerować… Donna wiedziała, w co się pakowała.
Wiedziała, że masz córkę.
Dojrzała kobieta powinna sobie radzić z bólem dziesięcioletniej dziewczynki, która wciąż próbuje pogodzić się ze śmiercią matki i pośpiesznym ślubem ojca.”
Nicholas zaczerwienił się i wyszczerzył usta w dobrze znany Doris sposób.
„Powinienem był wiedzieć, że staniesz po stronie Paige!” krzyknął.
„Donna mnie kocha, ona mnie uszczęśliwia i to jest dla mnie najważniejsze.”
– „Myślałabym, że ktoś powinien być po stronie Paige i zaskakuje mnie, że nie jest to jej ojciec,” odpowiedziała Doris, czując się zraniona.
„A szczęście twojej córki powinno również czynić szczęśliwym ciebie!”
Nicholas odszedł wściekły, ale tydzień później przyszedł z Paige i jej walizką, wydając się jak zwykle szczęśliwy.
Pocałował Paige na pożegnanie i uściskał Doris.
– „Wrócę 27 sierpnia, mamo,” powiedział z wesołym pozdrowieniem i odszedł.
Doris i Paige nie miały go zobaczyć przez ponad dekadę.
Nadszedł i minął 27 sierpnia, a Nicholas się nie pojawił.
Doris zadzwoniła do syna, ale zszokowała się, gdy okazało się, że jego numer jest odłączony.
Nicholas nie dzwonił do córki od czasu wyjazdu, choć czasem odpisywał na jej wiadomości.
Teraz wydawało się, że całkowicie zniknął.
Doris dowiedziała się, że dom, który Nicholas kupił z Sandrą, został sprzedany.
Odszedł.
Porzucił córkę i starzejącą się matkę bez słowa czy choćby myśli o ich dobrobycie.
Doris usiadła obok Paige i powiedziała: „Słuchaj, my damy radę, my dwie.
Nie chcę, żebyś się martwiła.
Zajmę się tobą.
Kocham cię, Paige, i wiem, że twój ojciec pewnego dnia pożałuje tego, co zrobił.”
Doris nie wiedziała, jak bardzo miała rację.
Dziesięć lat później Nicholas przyjechał samochodem do domu swojej matki.
Dom był tam, ale wyglądał na opuszczony i zaniedbany.
Ogród był nieuporządkowany, a okna zamknięte.
Nicholas zapukał do drzwi sąsiadki swojej matki.
Kobieta była zaskoczona, widząc go, i wahała się, czy podać nowy adres jego córki.
Spojrzała na jego znoszone ubrania i zardzewiały samochód.
– „Paige wyszła za mąż, a Doris mieszka z nią.
Mam nadzieję, że nie spodziewasz się ciepłego przyjęcia jak w przypowieści o marnotrawnym synu,” powiedziała chłodno (była najlepszą przyjaciółką babci).
„Po tym, co im zrobiłeś, na twoim miejscu oczekiwałabym najgorszego.”
Nicholas nawet nie odpowiedział.
Po prostu odwrócił się i odszedł.
Nie był zaniepokojony, wiedział, jak przekonać matkę…
Gdy dotarł do nowego adresu, był zdumiony.
Córka i matka mieszkały najwyraźniej w luksusowej willi!
Podszedł do drzwi i zadzwonił domofonem.
„Chcę rozmawiać z Doris lub Paige Dakkar, proszę,” powiedział pokojówce, która otworzyła mu drzwi.
– „Chce pan powiedzieć panią Dakkar lub panią Henderson, proszę pana,” poprawiła go pokojówka z pogardliwym uśmiechem i zaprowadziła do eleganckiego salonu.
Kilka minut później weszła Paige.
Patrzyła na niego w milczeniu, bez śladu zaskoczenia, a Nicholas wiedział, że ciekawska sąsiadka zadzwoniła, by go ostrzec.
– „Paige, kochanie…” powiedział i zrobił krok, by objąć piękną kobietę, w którą przemieniła się jego córka.
– „Czego chcesz, tato?” zapytała, bez cienia złości w głosie.
– „Chciałem zobaczyć ciebie i babcię Doris, kochanie,” powiedział Nicholas z najlepszym uśmiechem.
„Tęskniłem za wami…”
W tym momencie weszła Doris.
Też wyglądała spokojnie — i dużo młodziej niż na swoje lata.
„Nicholas,” powiedziała.
„Czego chcesz?”
Nicholas zaczerwienił się.
„Chciałem zobaczyć moją rodzinę,” powiedział.
„Miałem nadzieję na ciepłe przyjęcie!”
– „Porzuciłeś mnie, tato,” powiedziała Paige chłodno.
„Spodziewałeś się ciepła?”
– „Mamo?” jęknął Nicholas.
„To nie byłem ja… Donna… nalegała.
Powiedziała, że mnie zostawi…”
– „Och!” wykrzyknęła Doris z pełnym zrozumienia uśmiechem.
„A jednak jesteś tutaj sam.
Czyli skończyły się pieniądze, a Donna też?”
Nicholas rozejrzał się po pięknym pokoju, pełen zazdrości.
„Na pewno wam niczego nie brakuje!” powiedział z goryczą.
„Myślałem, że moglibyście mi dać trochę…
Jestem bezrobotny i mam ciężko…”
– „Jestem zaskoczona, że masz czelność nas o coś prosić, tato,” powiedziała Paige.
„Zostawiłeś nas, gdy najbardziej cię potrzebowaliśmy, ale daliśmy sobie radę.
Teraz, dzięki mojemu mężowi, mamy wszystko, czego potrzebujemy.”
– „Wciąż jestem twoim ojcem,” powiedział Nicholas oburzony.
– „Dla mnie nie jesteś nikim,” powiedziała, ale wyciągnęła rękę do babci Doris.
Doris patrzyła na Nicholasa z łzami i smutkiem w oczach.
„Ale dla babci Doris, pomogę ci.”
Paige podeszła do delikatnego biurka w stylu Ludwika XV i otworzyła szufladę.
Wyjęła zestaw kluczy i włożyła trochę pieniędzy do koperty.
„Tu są klucze do starego domu.
W kopercie jest 5000.
Nie oczekuj więcej, więc nie zawracaj sobie głowy powrotem.”
Paige położyła rękę na ramieniu babci Doris i wyszły z pokoju.
Po kilku sekundach pokojówka przyszła wyprowadzić Nicholasa na zewnątrz, zanim zdążyłby złapać coś cennego.
Nicholas długo siedział w samochodzie, patrząc na posiadłość swojej córki.
„Zrobiłem, co musiałem,” narzekał.
„Dlaczego ludzie nie mogą zrozumieć, ile cierpiałem?
Na tym świecie nie ma wdzięczności…”
Czego możemy się nauczyć z tej historii?
Samolubni ludzie nie myślą o szczęściu innych, tylko o swoim.
Nicholas nie zawahał się porzucić swojej rodziny, dopóki miał to, czego chciał.
To, co dajesz, wraca do ciebie.
Nicholas spodziewał się dzielić się dobrobytem swojej córki i spotkała go niespodzianka, ale dzięki dobroci Paige i Doris otrzymał więcej, niż zasługiwał — dach nad głową.
Podziel się tą historią z przyjaciółmi.
Może rozjaśnić im dzień i zainspirować.
Jeśli podobała Ci się ta historia, nie zapomnij podzielić się nią ze znajomymi!
Razem możemy przekazywać emocje i inspirację dalej.
