Մայրիկ, թող ներս գանք, շատ ցուրտ է, մենք արդեն սառել ենք․ սիրտս չտարավ, երբ լսեցի այս խոսքերը շքամուտքում ու դուրս եկա, որ տեսնեմ՝ ինչ է պատահել
Դրսում շատ ցուրտ էր։ Սառը քամի փչեց։ Հազիվ կանգառից տուն հասա։ Մուտքի մոտ ինձ տհաճ անակնկալ էր սպասվում. Երկու երեխա ամբողջ ուժով խփում էին փակ դռանը։ Առաջին անգամը չէ, որ նման պատկեր եմ տեսնում։
Բայց այդ ժամանակ չգիտեմ ինչու ուշադրություն չեմ դարձրել: Դռան մոտ կանգնա երեխաները ցրտից կապտել էին: Աղջիկը, որ հավանաբար ավագն էր, հանել էր բաճկոնը և տվել իր կրտսեր եղբորը, որ կլիներ երեք տարեկան։
— Միգուցե մայրիկը քնած է և չի լսում, — հարցրեցի երեխաներին:
— Այո, մի քեռի եկավ, մայրս մեզ ուղարկեց զբոսնելու։ Մենք ամբողջ օրը քայլեցինք, և հիմա նա չի բացում — շփոթված ու ցրտից դողալով ասաց աղջիկը:
— Ես ուտել եմ ուզում, — սկսեց լաց լինել փոքրիկ տղան: Երեխաներին տարա իմ տուն, կերակրեցի: թեյ ու սենդվիչներ տվեցի։
Հիշում եմ, երբ հարևաններից մեկը այդ երեխաներին տարել էր իր տուն, նրանց մայրը աղմուկ էր բարձրացրել, թե ոստիկանություն կդիմի, որ առանց իրեն հարցնելու երեխաներին տարել էր իր տուն:
Կեսգիշերին մոտ ես իջա և տվեցի նրա դռան զանգը: Ներսից լսվեց մի կնոջ ու տղամարդու ձայն, նրանք քրքջալով բացեցին դուռը, հար բած էին, ես կնոջնասացի, որ երեխաները իմ տանն են, բայց ցանկանում են տուն գնալ, մայրը թե.
— Գնացեք գրողի ծոցը, զզվում եմ այդ լակոտներից: Վերադարձա տուն ու երեխաներին պառկեցրի։ Առավոտյան իջա ու կրկին զանգեցի դուռը, ես աշխատանքի պետք է գնայի ու որոշեցի մի լավ նախատել: Բայց ոչ ոք չբացեց, զանգեցի ոստի կանություն:
Դուռը կոտրեցին և սար սափելի պատկեր բացվեց մեր առաջ: Լավ է, որ երեխաներն ինձ հետ չէին: Հարևանս պառկած էր՝ ուռած աչքերով և շնչակտուր։ Նրան անմիջապես հոսպ իտալացրին։
Այնուամենայնիվ, շանսերը, որ նա ողջ կմնա, աննշան էին։ Մի քանի փաստաթղթեր լրացնելուց հետո ինձ թույլ տվեցին ժամանակավորապես երեխաներին պահել ինձ մոտ, բայց ի՞նչ պիտի անեի հետո, չգիտեի։
Հաջորդ օրը ոստիկանությունից ինձ մոտ եկան։ Գիշերը վերա կենդանացման
բաժանմունքում մա հացել էր հարևանուհիս։ Հիմա երեխաներին կտեղափոխեին մանկատուն:
Ես չկարողացա խղճիս դեմ գնալ, խորհրդակցեցի սոցիալական ծառայության աշխատակիցների հետ, խնամակալություն ձևակերպեցի: Եվ դրանով կայացրի իմ կյանքի ամենաճիշտ որոշումը։ Հիմա ես երկու հիանալի երեխա ունեմ:
