Երբ հարսանիքն ավարտվեց, հայրը թաքուն գնաց դստեր մոտ և խնդրեց, որ տուն վերադառնա․ Ինչ էր պատահել
Անժելան 26 տարեկան էր: Ապրում էր ծնողներից առանձին, վարձով բնակարանում, նա կախված չէր ծնողներից, երբեմն նրանցից օգնություն էր ստանում: Նա իմացավ, որ հղի է: Խնդիրը մեկն էր՝ սիրելին ամուսնացած էր։
Նրա հավատքը թույլ չէր տալիս լքել ընտանիքը, բայց նա ամենայն լրջությամբ ասում էր, որ եթե Անժելան երեխա ունենա, կընդունի ու կդաստիարակի։ Ինչպես համոզված էր, սիրելին հիացած
հղիության լուրով, բայց ծնողները : Մայրիկն ու հայրիկը պահպանողական հայաց քների տեր մարդիկ էին: Անժելայից բացի նրանք ունեին ևս մեկ դուստր՝ և մեկ որդի: Երբ հայրն իմացավ հղիության մասին, կատաղեց, պայման դրեց. կամ ազատվում է երեխայից, կամ այլևս ոտք չի դնում հայրական տուն: Անժելան պնդեց, որ ցանկանում է ունենալ այդ երեխային: Հետո հայրն ասաց, որ այլևս չի ցանկանում ճանաչել նրան,
և նրա դեռ չծնված երեխային, որ նա այլևս դուստր չունի։ Մայրիկը փորձում էր ինչ-որ կերպ հանգստացնել հորը, բայց ապարդյուն։ Նա բոլորին արգելեց իր ներկայությամբ հիշել Անժելայի անունը։
Ծնվեց Անժելայի դուստրը: Աղջիկը մեծանում էր ակտիվ ու գեղեցիկ։ Նրան սիրում էին բոլոր հարազատները, բացի պապիկից, ով նույնիսկ ցանկություն չուներ տեսնել թոռանը: Երբ փոքրիկը երկու տարեկան էր, Անժելայի
եղբայրը որոշեց ամուսնանալ։ Անժելան որոշեց ներկա չգտնվել հարսանիքին, որպեսզի չփչացնի եղբոր տոնը, քանի որ հասկանում էր, որ հայրը կկատաղի իր ներկայու թյունից։
Բայց եղբայրը, հակառակ հոր կամքին, քրոջն անձամբ բերեց իր հարսանիքին։ Սրահում վավազում էր մի փոքրիկ գանգուր մազերով, սև աչքերով աղջիկ։ Որքան էլ պապիկը ջանում էր ուշադրություն չդարձնել, չէր ստացվում: Անժելան անընդհատ
շրջվում էր, որպեսզի տեսադաշտից չկորցնի դստերը։ Կրկին շրջվելով, նա չհավատաց իր աչքերին. փոքրիկը նստած էր պապիկի գրկում և ուրախ ինչ-որ բան ծլվլում էր։
Պապիկը պարզապես հիացած էր նրանով։ Անժելայի աչքերում փայլեցին արցուն քները: Նա երկար էր սպասել այդ պահին:
Հարսանիքից հետո հայրը մոտեցավ Անժելային և խնդրեց վերադառնալ տուն: Այդպես փուլ եկավ Հպարտություն և Ամոթ կոչվող անառիկ պարիսպը, որը շատերի համար դժբախտության պատճառ է դարձել, որքան սրտեր են կոտրվել այդ պատճառով։
