Odkąd Deb pamiętała, marzyła o podróży do Grecji.
Wyobrażała sobie, jak spaceruje po starożytnych ruinach Aten, ogląda zachód słońca nad białymi klifami Santorini, a złote światło odbija się od Morza Egejskiego.
To była jej ucieczka, nagroda, którą wyobrażała sobie po latach ciężkiej pracy.
Ale jej mąż, Dan, zawsze znajdował sposób, by odwlec jej marzenie.
„W przyszłym roku, Deb,” mówił.
„Najpierw uporządkujmy sprawy.”
Na początku mu wierzyła.
Zawsze rozmawiali o tym, że pojadą tam razem.
Ale z biegiem lat wymówki stawały się coraz częstsze.
Niekończące się wymagania życia—długi Dana, naprawy w domu, stres w pracy—odsuwały to marzenie w dal.
Zdeterminowana, Deb wzięła sprawy w swoje ręce.
Pracowała dodatkowe godziny jako prywatny kucharz i zajmowała się dodatkowymi zleceniami, przygotowując specjalne desery, oszczędzając każdy grosz, jaki mogła.
Dan podważał jej intensywną etykę pracy, ale ona zawsze odpowiadała to samo: „Oszczędzam na Grecję.”
Jednak za każdym razem, gdy o tym wspominała, Dan to ignorował.
„Nie możemy sobie pozwolić na przerwę,” albo „Dom wymaga teraz więcej uwagi.”
Nigdy nie wydawał się dzielić jej entuzjazmu, ale ona wciąż miała nadzieję, że zmieni zdanie.
Kiedy Deb skończyła 60 lat, zaoszczędziła wystarczająco, aby mogli pojechać.
I to nie na skromną podróż—zaoszczędziła wystarczająco na luksusowe wakacje: loty w klasie biznes, hotele pięciogwiazdkowe, wszystko.
Ale kiedy przedstawiła ten pomysł Danowi podczas kolacji, którą specjalnie przygotowała, ledwo oderwał wzrok od telefonu.
„Grecja? W twoim wieku?” zakpił, a jego słowa zabolały.
Deb zamarła. „Co to ma znaczyć?”
Dan odchylił się do tyłu, kręcąc głową z protekcjonalnym uśmiechem.
„Jesteś na to za stara.
Co tam będziesz robić, paradować w tym śmiesznym kostiumie, który kupiłaś?
Nikt nie chce tego oglądać, Deb.”
Jego słowa mocno ją zraniły.
Czekała na niego, poświęcała się przez lata, odkładając swoje marzenie, bo myślała, że są w tym razem.
Ale teraz było jasne—Dan nigdy nie dbał o Grecję ani o jej marzenie.
„Jadę do Grecji,” powiedziała stanowczo.
Dan zaśmiał się, lekceważąco. „Oczywiście, że jedziesz.”
Następnego ranka, gdy Dan był poza domem, Deb zarezerwowała podróż—dwa tygodnie w Grecji, wylot następnego dnia.
Koniec z czekaniem, koniec z proszeniem o pozwolenie.
Spakowała walizki, zostawiając notkę na blacie:
Dan, masz rację. Jestem za stara—za stara, by dalej czekać na kogoś, kto nie dba o moje szczęście.
Ciesz się swoją wyprawą na ryby; będziesz musiał za nią zapłacić sam.
Kiedy wysiadła z samolotu w Atenach, coś się w niej zmieniło.
Powietrze wydawało się lżejsze, bardziej wolne.
Po raz pierwszy od lat nie czekała na nikogo innego.
Odwiedziła starożytne ruiny, o których zawsze marzyła, przeszła się po klifach Santorini i założyła ten kostium, którego kupno odwlekała.
I w tamtej chwili poczuła się piękna i żywa, obojętna na opinię innych.
A potem wydarzyło się coś niespodziewanego.
Pewnego wieczoru, siedząc w kawiarni w Santorini, poznała Michaela, życzliwego mężczyznę z ciepłym uśmiechem.
Zaczęli rozmawiać, a ta rozmowa przerodziła się w kolację, a wkrótce spędzili resztę jej podróży razem—eksplorując, śmiejąc się i nawiązując więź w sposób, który przypomniał jej, czego tak długo jej brakowało.
Michael widział ją taką, jaka była, a nie jak kogoś, kto jest „za stary,” lecz jak pełną życia kobietę z pragnieniem doświadczania życia.
Grecja była wszystkim, o czym Deb marzyła—i jeszcze więcej.
Kiedy wróciła do domu, odkryła, że Dan wyjechał.
Spakował się i przeniósł do brata, zostawiając jedynie krótką notkę.
Ale zamiast czuć się opuszczona czy ze złamanym sercem, Deb odczuła głęboką ulgę.
Była wolna.
Teraz, kilka miesięcy później, Deb wciąż utrzymuje kontakt z Michaelem, podekscytowana tym, co może przynieść przyszłość.
W końcu zaakceptowała życie, na które zasługuje—życie pełne przygód, szczęścia i ludzi, którzy naprawdę się troszczą.
Co byś zrobił na miejscu Deb?
