Poranek zaczął się spokojnie.
Włączyłem silnik, sprawdziłem lusterka i spojrzałem na moją piękną, złotą psią przyjaciółkę na fotelu pasażera.
Bella zawsze uwielbiała podróże samochodem — siedziała spokojnie, patrzyła przez okno, czasem kładła głowę na moich kolanach.
Posłuszna, inteligentna, nigdy nie sprawiała problemów.
— No dobrze, Bella, jedziemy? — uśmiechnąłem się, naciskając pedał gazu.
Ona machnęła ogonem, ale zamiast odwrócić się do okna, wpatrywała się we mnie intensywnie.
Po kilku minutach jej spojrzenie stało się niemal przenikliwe.
Bella lekko przechyliła głowę i nie spuszczała ze mnie wzroku, jakby próbowała mi coś przekazać.
— Hej, co się stało? — zażartowałem.
— Czy nie włączyłem kierunkowskazu?
Zaczęła szczekać. Nie krótko i ostrzegawczo, lecz głośno i natarczywie, jakby kłóciła się ze mną.
— Spokojnie, Bella — powiedziałem, spoglądając na drogę. — Czego chcesz?
Ale nie uspokajała się.
Szczekanie stało się częstsze i głośniejsze, a ja zacząłem się irytować.
Zazwyczaj w samochodzie była cicho, a tutaj… wyglądało na to, że coś ją niepokoi.
— Jesteś głodna? — próbowałem zgadnąć. — A może chcesz spać?
Bella nie zareagowała. Lekko przesunęła się do przodu, nadal patrząc mi prosto w oczy.
I w jej spojrzeniu było coś, co sprawiło, że zrobiło mi się zimno w środku.
— Słuchaj, przerażasz mnie… — mruknąłem, ostrożnie głaszcząc jej pysk.
Wtedy zrozumiałem: ona nie patrzyła na mnie… jej oczy były skierowane na coś innego — na coś naprawdę strasznego.
Zatrzymałem samochód gwałtownie i, patrząc tam, zobaczyłem to… 😱😱
Delikatnie położyłem ręce z powrotem na kierownicy, ale niepokój nie ustępował. Bella siedziała nieruchomo, co chwilę patrząc na mnie, potem w dół, na pedały.
— Coś tam jest? — spojrzałem mechanicznie w dół, choć z miejsca kierowcy prawie nic nie było widać.
Znowu głośno zaszczekała, a potem spojrzała na drogę przed nami, jakby zachęcała mnie do działania.
Po raz pierwszy widziałem ją tak stanowczą.
— Dobrze… — mruknąłem i ostrożnie zjechałem na pobocze.
Wysiadłem z auta, otworzyłem maskę, ale na pierwszy rzut oka wszystko wyglądało normalnie.
Wtedy zajrzałem pod samochód.
Pod przednim kołem powoli kapała mętna ciecz.
— Hamulcowa… — westchnąłem.
Przeciągnąłem palcem po kropli — zapach potwierdził moje obawy.
Jeden z przewodów hamulcowych był uszkodzony, a płyn wyciekał na drogę.
W jednej chwili pomyślałem: gdybym jechał dalej, szczególnie na trasie, hamulce mogłyby całkowicie przestać działać.
Podniosłem wzrok na Bellę.
Siedziała na fotelu pasażera, lekko nachylona w moją stronę, i spokojnie mnie obserwowała.
— No cóż, dziewczynko, dziś jesteś naszym prawdziwym aniołem stróżem — powiedziałem, głaszcząc ją po głowie.
Dopiero wtedy zrozumiałem: jej dziwne szczekanie i przenikliwe spojrzenie wcale nie były kaprysem — uratowała nam życie.
