Մենք մի հին տուն գնեցինք գյուղում զարմանալիորեն շատ էժան գնով, բայց հենց բացեցինք դուռն ու մտանք ներս՝ քարացանք տեսարանից
Գյուղում տուն գնեցինք։ Վաճառվել էր երիտասարդ զույգի կողմից, ասում են՝ իրենց ամառանոց պետք չէ, իսկ տատիկը մա հացել է մեկ տարի առաջ։
Տատիկի մա հից հետո ոչ ոք այս տուն չի եկել, միայն եկել են վաճառելու։ Հարցնում ենք՝ կվերցնե՞ք ձեր իրերը։
Նրանք պատասխանեցին՝ մեր ինչի՞ն են պետք դրանք, մենք վերցրել ենք սրբապատկերները, իսկ մնացածը կարող եք դեն նետել։ Ամուսինս նայեց պատերին,
— Իսկ ինչու՞ լուսանկարները չեք վերցրել: պատերից մեզ էին նայում կանայք, տղամարդիկ, երեխաներ: Նախկինում սիրում էին պատերը զարդարել լուսանկարներով։
Ես հիշեցի, որ երբ տատիկս չկար, մենք պատին ավելացրել էինք նրա լուսանկարը, և երբ գնում էինք գյուղ (որը ծառայում էր որպես ամառանոց), միշտ առավոտյան օդային համբույր էինք ուղարկում տատիկին։ Եվ թվում է, թե տանն
անմիջապես սկսում էր տարածվել կարկանդակների ու թարմ կաթի հոտ։ Մենք երբեք պապիկին չենք տեսել, նա զո հվել է պա տերազմի ժամանակ, բայց նրա լուսանկարը կախված է կենտրոնում, տատիկը շատ է պատմել նրա մասին,
և այդ ժամանակ մենք նայում էինք նկարին և մեզ թվում էր, որ պապիկը մեզ հետ է, միայն զարմանալի էր. որ նա երիտասարդ էր, իսկ տատիկն արդեն ծեր կին է։
Երբ ամուսինս տունը վաճառողներին հիշեցրեց պատերից կախված լուսանկարների մասին, նրանք հավաքեցին դրանք ու նետեցին մեծ պարկի մեջ, որի մեջ աղբ էին հավաքել:
— Վերջ, այլևս աղբ չկա, վերցրու պարկն ու գնանք,- ասաց երիտասարդ կինը՝ դիմելով տղամարդուն:
Մենք սկսեցին ուսումնասիրել տունը: Մտանք նկուղ, որտեղ շատ պահածոներ կային ու յուրաքանչյուրի վրա գրանշում կար. Սա Օլյայի համար է, նա թթու վարունգ շատ է սիրում:
Սա Սաշայի ամենասիրելի մուրաբան է: «Թթու վարունգ Անատոլիի համար»; «Ազնվամորի Աննայի համար» և այդպես շարունակ:
Նա սպասում էր, որ երեխաները գան թոռների հետ, սիրով պատրասել էր պահածոները, իսկ նրա լուսանկարը առանց խղճի խայթ զգալու նետեցին աղբամանը, ինչպես մի անպիտան ու ոչինչ չասող իր:
Ինչու՞ է այդպես:
