Չգիտեմ, թե ինչ անցավ մտքովս, բայց այդ օրը որոշեցի աշխատանքից շուտ տուն գալ, առանց կնոջս ասելու․․․Ճանապարհից նույ-
նիսկ նրա համար ծաղիկներ գնեցի։Այդ օրը որոշեցի շուտ գնալ տուն, ուրախացնել կնոջս, ծաղիկներ տանել․․․ Դուռը բացեցի իմ բա-
նալիով։ Կինս չլսեց, այդ պահին լոգանք էր ընդունում։ Ես սկսեցի հանել կոշիկներս, երբ հանկարծ լսեցի․
-Վազգեն, կերել վերջացրե՞լ ես, սպասիր, հիմա կգամ, էլի կտամ․․․-լսեցի լոգարանի կիսաբաց դռան հետևից։
Կարծես գլխիս եռման ջուր լցնեին․․․ ես Արմենն եմ։
-Կսպանեմ նրան․․․ստոր կին․․․-առաջին բանն էր, որ մտածեցի՝ նախքան վազեցի կնոջս մոտ։
-Արմեն, Արմեն, ի՞նչ ես անում, սպասիր, դու հո խելագար չես․․․ սպասիր․․․
-Գլխիս կոտոշներ ես տնկել, տեսնու՞մ ես․․․ մեծ կոտոշներ․․․
-Այդ դու ես մեղավոր, մոտեցար դռանը, ես էլ չգիտեի, բացեցի, հարվածեցի։ Ես ի՞նչ գիտեի, որ դու եկել ես։
-Ո՞վ է նա․․․ ցույց տուր հենց հիմա։
-Ո՞վ, ու՞մ մասին ես խոսում, — կնոջս աչքերը կլորացել էին զարմանքից։
-Ով որ նստած է խոհանոցում,— ասացի ու գլուխս թեքեցի դեպի այն կողմ, հանկարծ նկատեցի․․․ փոքր մոխրագույն կատու, որ վա-
խեցած մտել էր մի անկյուն և մլավում։
Պարզվեց, կինս ընկերուհուց կատու էր նվեր ստացել և անունը Վազգեն էր դրել, որոշել էր անակնկալ անել․․․Ես ևս մի անգամ ձեռք
տվեցի կոտոշս և հասկացա, որ երբեմն մենք ինքներս ենք դրանք տնկում մեր գլխին։
