Ponowne spotkanie z Jasonem, moim zauroczeniem z liceum, w eleganckiej restauracji wydawało się jak scena wyjęta prosto z romantycznej komedii.
Ale noc szybko przeszła od marzenia do czegoś dziwnego, gdy jego czarujący wygląd pękł, odsłaniając stronę, której nigdy bym się nie spodziewała.
Chłopak, którego kiedyś podziwiałam, zniknął, ustępując miejsca komuś nierozpoznawalnemu.
Cześć, jestem Emma, 35-letnia kobieta z historią sięgającą moich lat nastoletnich.
W tamtych czasach byłam cichą, książkową dziewczyną, która spędzała więcej czasu z powieściami niż z ludźmi.
Moje zauroczenie Jasonem, złotym chłopcem szkoły, było tajemnicą, którą skrywałam za moimi okularami i nieśmiałym zachowaniem.
Był przystojny, popularny i gwiazdą drużyny futbolowej – facetem, który wydawał się mieć wszystko.
„Emma, po prostu z nim porozmawiaj!” namawiała mnie moja najlepsza przyjaciółka Sarah, gdy tylko Jason przechodził obok.
Rumieniłam się, chowając za książkami. „Sarah, on jest zdecydowanie poza moim zasięgiem. Jestem tylko… ja.”
„Jesteś niesamowita. Miałby szczęście, że cię zna,” nalegała.
Ale po prostu kręciłam głową, przekonana, że Jason nie miał pojęcia o moim istnieniu.
Przejdźmy do dorosłości, a ja się zmieniłam.
Zamieniłam okulary na soczewki kontaktowe, aparat na idealny uśmiech, a nieśmiała dziewczyna w bibliotece stała się odnoszącą sukcesy specjalistką ds. marketingu z elegancką garderobą i życiem, które uwielbiałam.
Następnie, niespodziewanie, gdy wybierałam awokado w sklepie spożywczym, znajomy głos zawołał moje imię.
„Emma? To ty?”
Odwróciłam się i zobaczyłam Jasona, trochę starszego, ale wciąż niewątpliwie przystojnego.
Jego oczy rozszerzyły się ze zdziwienia, gdy mnie zobaczył.
„Wow, wyglądasz niesamowicie.”
Złapaliśmy się na chwilę, wymieniliśmy kilka uprzejmości, a zanim się zorientowałam, zaprosił mnie na kolację.
Jason, moje zauroczenie z liceum, w końcu zapraszał mnie na randkę! Jak mogłam odmówić?
Kilka dni później spotkaliśmy się w ekskluzywnej restauracji.
Była elegancka i byłam pod wrażeniem jego wyboru.
Jednak w miarę jak wieczór się rozwijał, stało się jasne, że Jason nie zmienił się zbytnio od czasów liceum.
Całą noc wspominał swoje chwalebne dni na boisku futbolowym i comiesięczne spotkania ze swoimi starymi kolegami z drużyny, jakby przeszłość była wszystkim, co go definiowało.
W miarę upływu nocy czułam narastającą dezorientację.
Podczas gdy ja poszłam naprzód, Jason wydawał się utknąć w czasie, przeżywając swoje dni w liceum.
Kiedy zapytał mnie o moje ulubione wspomnienia, mogłam tylko zaśmiać się niezręcznie.
Moje doświadczenie w liceum było pełne książek, nie mistrzostw futbolowych.
Jednak sytuacja pogorszyła się podczas deseru.
Kiedy wróciłam z toalety, zauważyłam, że Jason majstruje przy czymś na moim talerzu.
Zanim zdążyłam zapytać, uśmiechnął się figlarnie i położył włos na moim daniu.
„Patrz na to,” szepnął, wołając kelnerkę i robiąc scenę z powodu „włosa” w moim jedzeniu.
Byłam zażenowana, gdy Jason zaostrzył sytuację, domagając się, abyśmy nie musieli płacić za posiłek.
Gdy opuściliśmy restaurację, Jason uśmiechał się od ucha do ucha.
„Tak się to robi,” powiedział. „Po co płacić, skoro można dostać darmowy posiłek?”
Wymusiłam uśmiech, zszokowana jego bezczelnością.
A potem, na dodatek, swobodnie wspomniał, że wciąż pracuje jako promotor, tę samą letnią pracę, którą miał w liceum.
„Następnym razem to ty będziesz musiała zapłacić, bo dziś ja się zająłem wszystkim,” dodał, zupełnie nieświadomy, jak nieprzyjemne było całe to doświadczenie.
Gdy się żegnaliśmy, obiecałam, że wkrótce do niego zadzwonię, choć wiedziałam, że nigdy tego nie zrobię.
Jason, którego kiedyś idolizowałam, utknął w pętli, wykonując drobne sztuczki, aby przetrwać, podczas gdy ja już poszłam naprzód.
Śmiałam się z absurdalności, gdy wracałam do domu, a następnie natychmiast zablokowałam jego numer.
Następnego dnia nie mogłam się doczekać, aby podzielić się tą absurdalną historią z moją przyjaciółką i koleżanką, Mią. Ona również nie mogła w to uwierzyć.
„On zrobił CO?” zapytała, z oczami szeroko otwartymi z niedowierzania.
„Tak. Nie mogę uwierzyć, że kiedyś miałam na niego uczucie,” powiedziałam, śmiejąc się.
Mia pokręciła głową, śmiejąc się razem ze mną.
„Przynajmniej masz z tego dobrą historię.”
„Tak,” zgodziłam się, uśmiechając się. „I przypomnienie, że czasami ludzie, których idolizujemy w młodości, okazują się zupełnie inni niż sobie wyobrażaliśmy.”
Całe to doświadczenie dało mi poczucie zamknięcia.
Moje nastoletnie zauroczenie nie miało już nad mną władzy.
Byłam wolna, by przyjąć to, kim się stałam, pewna siebie i szczęśliwa z życia, które prowadziłam.
Gdy wieczorem sączyłam wino, czułam się spełniona.
Moja historia wciąż się rozwijała, a ja byłam gotowa napisać następny rozdział—bez Jasona.
